Wat doet een paardencoach? Ik probeerde het uit (deel 1 van een tweeluik)
En: waarom zijn slechte slapers overdag niet moe, maar juist alert?
Ik dacht dat therapie met paarden een niche was voor Ik vertrek achtige-types, maar de behandeling blijkt bijzonder populair.
Zo vertelde mijn psychiater dat zijn collega’s – ten behoeve van hun eigen mentale gezondheid – geregeld een paardentherapeut bezoeken. Dat universitair geschoolde GGZ-zorgverleners zelf hun heil zoeken bij alternatieve therapieën, laat in mijn ogen zien dat methodes zonder wetenschappelijke onderbouwing, niet direct ‘irrationele kwakzalverij’ zijn. Het placebo-effect, ofwel of een patiënt gelooft in de helende kracht van bijvoorbeeld paarden, kan al voor goede resultaten zorgen (alhoewel, critici het bestaan van het placebo-effect in twijfel trekken, en de resultaten afwenden op een nog simpelere verklaring van het verminderen van klachten: het verstrijken van de tijd).
Zoiets als paardencoaching kan een goede aanvulling zijn op behandeling door een psycholoog. Dus toen coach Annet, voormalig pr-medewerker, mij uitnodigde voor een paardensessie zei ik volmondig ‘ja’.
Niet in de laatste plaats omdat ik al een decennium met therapeuten praat en onderhand wel nieuwsgierig was naar non-verbale therapie met een niet-menselijk wezen.
‘Paarden houden je een spiegel voor’
Op een vrijdagochtend reed ik naar Annets boerderij, in de buurt van Oss. Een dikke mist hing over de aardappelvelden, de zomer voelde ver weg. Desondanks was ik goed gehumeurd. Je zou bijna zeggen: hoopvol.
Bij een knapperend houtvuur legde Annet me de theorie achter paardencoaching uit. Als je samen met een paard (in mijn geval een merrie, luisterend naar de naam ‘Britt’) in een afgegrensde ruimte staat, zal het paard je beschouwen als onderdeel van haar kudde. Om te kijken wat voor vlees ze in de kuip heeft, ‘leest’ ze je lichaamshouding en uitstraling. Zo kan ze aanvoelen of je bijvoorbeeld angstig bent, of veel in je hoofd zit. Ze kan zelfs spanning van je overnemen, aldus Annet. Tijdens het contact met het paard zal de coach vragen stellen en zo kun je, met behulp van het dier, tot nieuw zelfinzicht komen.
Ik kon mij van te voren best voorstellen dat alleen al de aanwezigheid van een edel dier indruk maakt, en, zoals bij musicalster Kim Lian, daarom veel emoties losmaakt.
Was dat bij mij ook het geval? In de volgende nieuwsbrief – cliffhanger! – deel twee van de coachingsessie met Britt.
Lees-en luistertips
Wie is de Theo van Gogh van deze tijd? Sander Schimmelpenninck – ook niet vies van een belediging – komt nog het dichtst in de buurt. Een droevige constatering: want enige vorm van avant garde is ver te zoeken bij de polemisten van deze tijd.
‘Theo,’ beschreef ik van Gogh’s stijl aan een vriendin, ‘bestookte vijanden soms jarenlang met brieven.’ ‘Was hij narcist? Psychopaat?,’ luidde haar reactie – waarmee ze de tijdsgeest wel zo’n beetje samenvatte.
De recent verschenen biografie over Theo, De Bolle van Gogh, is een waanzinnig journalistieke prestatie en vooral – om nog maar wat therapietaal van stal te trekken – extreem verslavend.
Waarom heeft Nederland maar liefst 105.000 coaches? Wat zegt de opmars van coaching over onze cultuur? Voor de Groene Amsterdammer dook ik in de wereld van de levensloop/kinderwens/opruimcoach en zag hoe de coach dé illusie van deze tijd verkoopt (maar wel een zinvolle illusie).
Gister kwam het rapport uit over grensoverschrijdend gedrag bij de NPO, met de veelzeggende titel: Niets gezien, niets gehoord, niets gedaan. Drie op de vier (!) ondervraagde waren doelwit of getuige van misstanden. Ik kijk uit naar de eerste diepgravende analyses, in de tussentijd kan ik je van harte deze aflevering van de podcast POM aanbevelen (Podimo).
Een kankerpatiënt mag de behandeling stopzetten en kiezen voor palliatieve zorg. Anorexiapatiënten krijgen die keuzevrijheid niet. Want, luidde lange tijd het argument onder Amerikaanse psychiaters, de wens om zorg te weigeren is juist een symptoom van de ziekte. Daar komt nu langzaam verandering in (The New York Times).
Lekker hoorrrr. The New York Times analyseerde 121 menukaarten en stelde een lijst op met de dominante restauranttrends van dit moment.
Op TikTok proberen ouders (voornamelijk moeders) ‘kernherinneringen’ voor hun kinderen te creëren. Ofwel: ze willen de regie nemen over hoe het kind later terugkijkt op zijn eigen jeugd. The Cut publiceerde een vlijmscherpe analyse over deze nieuwe obsessie van moderne ouders, die in steeds mindere mate hun kind een eigen persoon (durven te) laten zijn: ‘Today’s parents are famous for their instincts to control and engineer outcomes for their children, but it’s supremely hubristic to assume that you can stage-manage the content of your children’s memories.’
Bang voor ‘lege’ small talk? Voor Volkskrant Magazine stelde ik de moderne etiquette op voor een goed gesprek over koetjes en kalfjes op.
Slechte slapers zullen dit herkennen: na weer een nacht op het schemergebied tussen bewustzijnsverlies en waakzaamheid, voel je je de volgende dag niet zozeer slaperig, maar eerder alert. Goede slapers daarentegen, hebben na een slapeloze nacht moeite hun ogen open te houden. Hoe kan dat? Interessante podcast van NRC met slaapprofessor Eus van Someren.
Tot de volgende!
Ik heb zo'n 20 jaar geleden paardencoaching gehad en heb daar zoveel aan gehad. Nog steeds eigenlijk maar ik zou een opfrisser moeten doen. Paardentherapie is een beetje vaag, lastig te meten en niet wetenschappelijk bewezen, dat geef ik meteen toe maar het kan zoveel doen voor een mens. Zo jammer dat het juist voor mensen die er het meest aan zouden kunnen hebben, onbereikbaar is. Het is lastig een goede therapeut&paard te vinden en het is heel duur. Erg jammer.
Ik ben heel benieuwd naar deel 2 van jouw ervaring.