Κανείς δε μου είπε αυτά που θα σας πω
Μια μετάφραση από έναν άνδρα που άλλαξε(?) φύλο #ΛΟΑΤΚΙ #detrans
Η ομοφοβία νίκησε. Θα’ναι δύσκολο να είσαι με κάποιον του ίδιου φύλου αλλά για να μη στενοχωρήσουμε τους ομοφοβικούς κυρΠαντελήδες θα σε “κάνουμε” κοριτσάκι.
Το πρωτότυπο είναι εδώ
@TullipR : Θέλω να πω σε όλους τί μας πήραν, τι πραγματικά σημαίνει μη αναστρέψιμο, και πως είναι η πραγματικότητα για μας.
Κανείς δε μου είπε τίποτα από αυτά που θα σας πω τώρα.
Δεν έχω καθόλου αίσθηση στην περιοχή των γεννητικών μου οργάνων.
Και να με μαχαίρωνες δε θα το’ξερα. Η όλη περιοχή είναι μουδιασμένη, σα να’χει υποστεί βομβαρδισμό και είναι ανίκανη να καταλάβει τί συνέβη ακόμα και 4 χρόνια αργότερα.
Κανείς δε μου είπε πως η βάση του πέους παραμένει, δεν μπορεί να αφαιρεθεί - που σημαίνει πως μένεις με κάτι κουτσουρεμένο μέσα σου που συσπάται.
Όταν παίρνεις τεστοστερόνη και η λίμπιντό σου επιστρέφει, ξυπνάς το πρωί με μια πρωινή στύση, χωρίς τίποτα στητό.
Μακάρι να ήταν αστείο αυτό
(σβησμένη ανάρτηση)
Κι αυτό είναι κάτι που δε θα επανέλθει ποτέ κι ένας απ’τους λόγους που έκανα εγχείρηση.
Η όρεξη για σεξ πέθανε κάπου στους έξι μήνες οιστρογονοθεραπείας και τότε ήμουν χαρούμενος που την είχα ξεφορτωθεί, αλλά τώρα, 10 χρόνια αργότερα, αντιλαμβάνομαι τι χάνω και τί δε μπορώ να ανακτήσω.
Γιατί ακόμα κι αν είχα όρεξη για σεξ, ο νεοκόλπος μου είναι τόσο στενός και μικρός που δε θα μπορούσα να κάνω σεξ, ακόμα κι αν ήθελα.
Και όταν χρησιμοποιώ έναν μικρό διαστολέα έχω διάφορα άσχετα σημεία με αίσθηση τα οποία πιάνουν μόνο πόνο και καθόλου ευχαρίστηση.
Όποια ευχαρίστηση μπορώ να βρω, έρχεται από τον προστάτη που μετακινήθηκε πιο μπροστά και τυλίχτηκε με αδένες από το πέος, που σημαίνει το πρωκτικό σεξ δεν είναι δυνατό και ενέχει πιθανό περαιτέρω τραυματισμό.
Ύστερα είναι τα όνειρα. Συχνά ονειρεύομαι πως έχω και των δύο φύλων τα γενητικά όργανα, στο όνειρο είμαι πανικόβλητος που έχω και τα δύο, γιατί και τα δύο, σκέφτομαι; Λέω στον εαυτό μου να ξυπνήσει επειδή ξέρω πως είναι απλά όνειρο.
Και ξυπνάω στον πραγματικό εφιάλτη
Σε αυτές τις στιγμές της αμνησίας καθώς ξυπνάω, απλώνω το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια μου περιμένοντας να βρω κάτι που ήταν εκεί 3 δεκαετίες, και δεν είναι εκεί.
Η καρδιά μου ραγίζει, κάθε ρημάδα φορά.
Μετά, είναι και το πως πας τουαλέτα. Μου παίρνει γύρω στα δέκα λεπτά να αδειάσω την κύστη μου, είναι εξαιρετικά αργό, επίπονο, και επειδή απλά στάζει και δεν παίζει ρόλο πόσο έχω χαλαρώσει, μετά συνεχίζει αφήνοντάς με μούσκεμα.
Οπότε, αφού καθαριστώ, λεπτά αργότερα βρίσκω το εσώρουχό μου υγρό - δεν έχει σημασία πόσο σκουπίστηκα, συνεχίζει να στάζει για σχεδόν μια ώρα.
Δεν ήξερα πως στα 35 υπήρχε το ρίσκο να μυρίζω κάτουρο όπου πηγαίνω.
Τώρα είμαι στο σημείο όπου έχω απομεταβεί και η συνειδητοποίηση πως αυτό είναι μόνιμο, μου τα σκάει απότομα.
Κατά τη μετάβαση, ήμουν εμμονικός και βαθιά άρρωστος, δε μπορώ να πιστέψω πως τους επέτρεψαν να μου το κάνουν αυτό, ακόμα και με τόσες κόκκινες σημαίες.
Δε με ρώτησαν καν αν ήθελα να καταψύξω σπέρμα η αν ήθελα παιδιά. Στην εμμονική μου και βαθιά άρρωστη κατάσταση, απλά κουνούσαν το κεφάλι καταφατικά και δε μου είπαν για τις πραγματικότητες, για το πως θα ήταν η ζωή.
Και τέλος, είναι οι διαστολές, οι οποίες είναι σαν κάποιου είδους δαιμονική τελετουργία όπου αυτοπαλουκώνεσαι για 20 επίπονα λεπτά σαν υπενθύμιση της ίδιας σου της βλακείας.
Αυτά δεν είναι ούτε τα μισά. Κι ούτε είναι πως το μετάνιωσα, είναι πόνος και θυμός.
Γαμιούνται όσοι το άφησαν να συμβεί.
*Το θρέντ δέχεται απανωτές αναφορές. Το αρχείο είναι εδώ
Το Substack του TullipR εδώ