Na regen komt zonneschijn, ook in Lissabon. Maar eerst baadt de stad in een witte zee van melk, bijna zoals de Portugese Nobelprijswinnaar José Saramago het schrijft in De stad der blinden: een plotse epidemie van blindheid treft de stad en alle slachtoffers van ‘de witte ziekte’ zien enkel nog wit, ze zijn blind maar worden niet, zoals je zou verwachten, ondergedompeld in een donker zwart maar in een helder wit. Zo erg is het niet in het mistige Lissabon, maar het doet er wel aan denken. Vergezichten zijn half uitgevaagd, monumenten en standbeelden half uitgegomd en de Taag heeft als bij wonder geen overkant meer. Maar mist of niet, de meisjes onder de parasol blijven hun tropische drankje aanprijzen.
Comments
No posts