RUSI-rapport bevestigt in stilte de strategische superioriteit van Rusland
Dit is een betaald artikel en één die je niet wilt missen, want de bevindingen in dit rapport hebben zelfs mij omver geblazen om redenen die je aan het eind van het stuk zult ontdekken.
Het gaat over het laatste RUSI-rapport over hoe moderne oorlogen gevochten en gewonnen moeten worden en waarom het Westen lichtjaren achterloopt op Rusland, hoewel dit laatste punt steeds impliciet wordt gemaakt.
Het is weer een deurstopper in omvang, met bijna ~6800 woorden, en ik heb ongeveer de eerste ~1900 vrijgegeven voor het publiek.
Het gebeurt niet vaak dat ik mijn eigen petje te buiten ga, maar deze gelegenheid zal tot de zeldzame behoren dat ik noodzakelijkerwijs de vele nauwkeurigheden van onze eerdere berichtgeving moet benadrukken, waarvan de validatie nu pas aan het licht komt door de trage verificaties van westerse militaire experts.
Hieronder volgt een uitsplitsing van een van de laatste RUSI-rapporten over lessen die zijn geleerd uit de Oekraïense oorlog:
Ter herinnering, RUSI is het Royal United Services Institute en beweert "de oudste en meest vooraanstaande denktank op het gebied van defensie en veiligheid in het Verenigd Koninkrijk" te zijn. En niet te verwarren met een prominente Russische politicus met dezelfde naam die in de Doema zit, zijn de referenties van de auteur van het artikel, Alex Vershinin, als volgt:
Lt Col (Retd) Alex Vershinin heeft 10 jaar frontlijnervaring in Korea, Irak en Afghanistan. De laatste tien jaar voor zijn pensioen werkte hij als modellerings- en simulatieofficier in conceptontwikkeling en experimenten voor de NAVO en het Amerikaanse leger.
Het ethos van de argumenten die ze gebruiken wordt vanaf het begin duidelijk aangegeven:
Het hele rapport draait om een dringend pleidooi voor het Westen om zijn strategisch concept van oorlogvoering te hertekenen, dat ernstig is gedegradeerd en uit de tijd is geraakt door enkele decennia van gemakzuchtige misallocatie van middelen en heroriëntatie op koloniale politionele acties.
In de volgende paragraaf definieert de auteur precies het verschil tussen 'manoeuvre'-oorlogen en klassieke uitputtingsoorlogen, wat relevant is om de rest van de exegese te begrijpen:
Uitputtende oorlogen vereisen hun eigen 'Art of War' en worden uitgevochten met een 'force-centric' benadering, in tegenstelling tot manoeuvreoorlogen die 'terrain-focused' zijn. Ze zijn geworteld in massale industriële capaciteit om verliezen te kunnen vervangen, geografische diepte om een reeks nederlagen te kunnen absorberen en technologische omstandigheden die snelle grondbewegingen verhinderen. In itputtende oorlogen worden militaire operaties gevormd door het vermogen van een staat om verliezen te vervangen en nieuwe formaties te genereren, niet door tactische en operationele manoeuvres. De partij die het transactionele karakter van oorlog accepteert en zich richt op het vernietigen van vijandelijke troepen in plaats van het winnen van terrein, zal waarschijnlijk winnen.
Lees vooral de laatste verklaring nog eens:
De kant die het transactionele karakter van oorlog accepteert en zich richt op het vernietigen van vijandelijke troepen in plaats van het winnen van terrein, zal waarschijnlijk winnen.
Dit lijkt een belangrijke bekentenis van de strategie van Rusland. Bedenk immers hoe de Oekraïense strategie draait om "geen stap terug", omdat zelfs één verloren yard ondraaglijke reputatieschade met zich meebrengt voor Zelensky's veelgeprezen 'internationale gemeenschap'. Dit heeft ertoe geleid dat generaals als Syrsky de bijnaam "Generaal 200" kregen vanwege zijn "geen stap terug"-houding bij het vervolgen van verdedigingen zoals die van Bakhmut en Avdeevka, onder andere.
Rusland daarentegen heeft met name in zo'n grote mate gebruik gemaakt van strategische terugtrekking dat het militaire commentaar erdoor in verwarring is gebracht, zoals in het geval van de grootschalige back-to-back terugtrekking uit de regio's Cherson en Charkov, om nog maar te zwijgen van de terugtrekking eind maart 2022 uit het hele noorden van de regio's Kiev, Sumy en Tsjernigov.
Dit komt neer op de bittere erkenning dat Rusland al die tijd in feite voorop heeft gelopen. Ondanks verwoede pogingen om de militaire keuzes van Rusland in de loop van de oorlog in diskrediet te brengen, is het nu pas achteraf duidelijk geworden voor 'experts' dat Rusland in feite al die tijd de superieure strategie van gezond verstand heeft gebruikt en de juiste oorlog heeft gevoerd.
Wat heeft het opgeleverd? Dat is duidelijk: lees de krantenkoppen er maar op na. Voor Rusland hebben de krantenkoppen het onophoudelijk over een "overvloed" aan mankracht en materieel. In het geval van Oekraïne is het totaal het tegenovergestelde, een schrijnend tekort aan manschappen. Eén kant heeft de strategie die RUSI hierboven schetst, vakkundig gevolgd: "De kant die het transactionele karakter van oorlog accepteert en zich richt op het vernietigen van vijandelijke troepen in plaats van het winnen van terrein, heeft de meeste kans om te winnen."
Ik heb vanaf het begin gezegd dat de meeste doelen van Rusland in de oorlog niet zullen worden bereikt door territoriale overwinningen, maar door attitudistische overwinningen. Er is bijvoorbeeld bijna geen haalbare realistische manier voor Rusland om Odessa te "veroveren" via een kinetische en directe fysieke aanval. De rivier oversteken is onwaarschijnlijk en het zou hypothetisch jaren duren om vanuit het noorden Kiev binnen te vallen. Maar door Oekraïne simpelweg uit te lokken om al zijn bloed en schatten in de Donbass killbox en gehaktmolen te gooien, kan Rusland de AFU zowel militair, materieel, economisch als moreel uitputten tot het punt van uitputting en ineenstorting, waardoor vervolgens de benodigde gebieden veroverd kunnen worden via Oekraïense capitulatie.
RUSI gaat verder met nog een grote bekentenis:
Het Westen is niet voorbereid op dit soort oorlog. Voor de meeste Westerse experts is een aanvalsstrategie contra-intuïtief. Historisch gezien gaf het Westen de voorkeur aan de korte 'winner takes all' confrontatie van professionele legers. Recente oorlogsspellen zoals CSIS's oorlog om Taiwan besloegen een maand van gevechten. De mogelijkheid dat de oorlog door zou gaan kwam nooit ter sprake. Dit is een weerspiegeling van een algemene westerse houding. Uitputtingsoorlogen worden behandeld als uitzonderingen, iets dat ten koste van alles moet worden vermeden en meestal het gevolg is van de onbekwaamheid van leiders. Helaas zullen oorlogen tussen bijna gelijke mogendheden waarschijnlijk uitputtend zijn, dankzij een grote hoeveelheid beschikbare middelen om aanvankelijke verliezen te vervangen. De oplopende aard van gevechten, inclusief de erosie van professionalisme door slachtoffers, nivelleert het slagveld, ongeacht welk leger met beter getrainde troepen begon. Naarmate het conflict zich voortsleept, wordt de oorlog gewonnen door economieën, niet door legers. Staten die dit begrijpen en zo'n oorlog uitvechten via een strategie gericht op het uitputten van vijandelijke hulpbronnen terwijl ze hun eigen hulpbronnen behouden, hebben meer kans om te winnen. De snelste manier om een uitputtingsoorlog te verliezen is door je te richten op manoeuvreren en waardevolle middelen te spenderen aan territoriale doelen op de korte termijn. Erkennen dat uitputtingsoorlogen hun eigen kunst hebben is essentieel om ze te winnen zonder verlammende verliezen te lijden.
Er zit veel waarheid in die bovenstaande verklaring. Maar laten we het minimaal houden door de meest in het oog springende punten te benadrukken:
Het Westen blijft denken dat lange uitputtingsoorlogen eerder uitzondering dan regel zijn in bijna-peerconflicten.
Dit lijkt erop te wijzen dat de westerse militaire structuren niet langer systematisch en institutioneel in staat zijn om oorlog te benaderen op een manier die verder gaat dan de manier die in hen is ingebakken in de jaren van laag-intensieve COIN/politionele acties van de afgelopen decennia. Dit is onlangs benadrukt nu het besef langzaam doordringt, bijvoorbeeld gisteren:
Westerse huurlingen die Oekraïne bezochten, gaven toe dat hun gevechtsvaardigheden "geatrofieerd" waren
Dit werd gemeld door het portaal Business Insider met verwijzing naar het Amerikaanse leger.
"We zijn zo gewend geraakt aan het idee van guerrillaoorlogen, het vechten tegen terroristen en alle anderen, dat we vergeten zijn hoe het echt is om een oorlog met gelijken te voeren," zei een Amerikaanse huurling.
In het bovenstaande artikel zegt de Amerikaanse huurling dat geen enkele Amerikaanse soldaat goed wordt getraind of voorbereid op een moderne oorlog zoals die in Oekraïne:
Hij zei dat hij veel westerse soldaten heeft zien worstelen in Oekraïne omdat "ze al een vast idee hebben over hoe dingen zouden moeten zijn en zo, en dat is gewoon niet zo in Oekraïne."
Een andere Amerikaanse veteraan in Oekraïne vertelde BI deze maand dat hij vergelijkbare zorgen had. Hij zei dat zijn vrienden die nog in het Amerikaanse leger zitten hem om tips vragen over hoe ze met drones of in loopgraven moeten vechten, omdat ze geen training krijgen die volledig overeenkomt met wat er in Oekraïne gebeurt.
Hij legt het belangrijkste verschil uit en herhaalt dan mijn eigen woorden:
Hij zei dat op veel plaatsen waar hij in Oekraïne vocht, "het nergens veilig is", terwijl toen hij in Afghanistan en Irak was, als je een halve mijl achter de frontlinie was, "je buiten kon staan en een barbecue, een broodje en wat te drinken kon nemen".
Helaas voor het Westen wordt een actie, als deze eenmaal zo lang is herhaald, reflexief en geïnstitutionaliseerd op zo'n diep verankerd niveau dat er bijna geen manier lijkt te zijn om er weer onderuit te komen.
De reden is dat meerdere generaties van zowel leiders als militairen zijn doordrenkt met een bepaalde set vaardigheden, denkwijzen en benaderingen tot het punt dat het van nature axiomatisch is geworden. Bovendien zijn de institutionele aanhangsels die als symbiotische kanalen fungeren voor het corpus van de militaire structuur ook allemaal geatrofieerd of gewoon omgeleid naar totaal nieuwe paradigma's van functioneren die volledig antithetisch zijn aan de 'totale oorlog'-aanpak.
Eenvoudig gezegd betekent dit natuurlijk dat alle bijbehorende MIC leveranciers en fabrikanten hun architecturen, productielijnen en toeleveringsketens hebben opgebouwd rond de concepten die inherent zijn aan de 'westerse' stijl van koloniale oorlog: lage kwantiteit, hoge precisie, hoge kosten systemen die uitblinken in het individueel aanvallen van terroristische leiders en dergelijke, maar te pietluttig en te duur zijn om in stand te houden in conflicten met een afloop. Dit is institutioneel verkalkt binnen hun structuren.
Ik heb hier al eerder uitgebreid over gesproken:
Een van de belangrijkste concepten die ik over het hoofd heb gezien is niet simpelweg dat Russische systemen goedkoper en gemakkelijker te onderhouden zijn, maar eerder dat ze gebouwd zijn rond een heel ander filosofisch paradigma voor oorlogsvoering.
De belangrijkste hiervan is dat de systemen worden gebouwd met de uitdrukkelijke bedoeling en verwachting dat ze ooit zullen moeten worden bemand door ondergetrainde dienstplichtigen en dus moeten worden ontworpen rond de filosofie van extreem gebruiksgemak en intuïtiviteit. Het beroemde voorbeeld dat ik gebruikte om dit te benadrukken is hoe, volgens de eigen Fort Benning rapporten van het Amerikaanse leger, de Javelin een gevechtseffectiviteit van minder dan 19% had, voornamelijk vanwege het ingewikkelde gebruik en het onvermogen van de rekruten om zich de gevechtsparameters volledig eigen te maken, zoals minimale gevechtsafstanden, vergrendelprocedures, enzovoort:
Ik heb video's gedeeld van krijgsgevangenen van de AFU die klaagden dat hun 'breekbare' Javelins kapot gingen voordat ze gebruikt werden, of gewoon weggegooid werden voordat de Oekraïners het complexe gebruik ervan doorhadden. Russische systemen zijn ontworpen om opgepakt en afgevuurd te worden. Dit is het concept van de 'totale oorlog' - in het ethos zit de basisaanname verankerd dat een groot verloop van troepen uiteindelijk de kwaliteit van de dienstplichtigen zal verminderen, wat een sneeuwbaleffect zal hebben op het effectieve gebruik van 'complexe' machines. Oekraïne ervaart dit momenteel, met een reeds volledig uitgeputte mankracht die wordt geplaagd met aanbiedingen zoals de F-16 en andere zeer complexe systemen die zelfs een doorgewinterde veteraan in vredestijd een enorme inspanning zouden kosten om te leren.
Ik benadrukte verder dat Russische systemen juist om deze reden interoperabel en veelzijdig zijn: als je menselijk kapitaal wordt uitgedund, wil je systemen die door iedereen kunnen worden opgepikt, inclusief - indien nodig - troepen uit andere aangrenzende gevechtsrollen.